Goals & Dreams

ජිවිතය කියන්නේ කිසියම් කාර්යයන් එකින් එක සම්පූර්ණ කිරීම කියලා තමයි අපි ගොඩක් දෙනෙක් හිතන්නේ. වසර 13ක් පාසල් ගිහින් අධ්‍යාපනය කියන කාර්යය සම්පූර්ණ කළා කියලා මුලින්ම හිතා ගන්නවා. ඊට පස්සේ ඉගෙන ගත්තේ රස්සාවක් කරන්න කියලා හිතාගෙන රස්සාවක් හොයාගන්නවා. ඊටත් පස්සේ බහුතරයක් දෙනා විවාහ වෙන්න හිතාගෙනම ප්‍රේම කරන්න පටන් ගන්නවා. ප්‍රේමයේ අවසාන ප්‍රතිඵලය විවාහය කියලා හිතලා නීත්‍යානුකූලව විවාහ වෙනවා. විවාහයේ ප්‍රතිඵලය රටට දැයට වැඩ දායක දරුවන් බිහි කිරීම කියලා හිතාගෙන දරුවෝ හදනවා. ජීවිතයේ සැබෑ ධනය නම් දරුවන්ට ඉගැන්වීම කියලා හිතලා දරුවන්ට මහන්සි වෙලා උගන්වනවා.

තව ඔහොම කියන්න ගියොත් ගොඩක් ගොඩක් දේවල් කියන්න සිද්ධ වෙනවා. කෙසේ වෙතත් මම කියන්න හදන්නේ අපි බොහෝ දෙනෙක් කාර්යයන් සම්පූර්ණ කරන්න සෑහෙන්න උත්සාහ කරනවා. ඒවා සම්පූර්ණ නොවෙන තැනට අසාර්ථකත්වය කියලා සාමාන්‍යයෙන් කියනවා. දික්කසාදය, විභාග අසමත්වීම සහ තරග වලින් පැරදීම අසාර්ථකත්වය කියලා නම් කරනවා. එහෙත් ඒ දේවල් අසාර්ථකවීම් කියලා එක්වරම කියන්න බැහැ.

“ඇත්තටම ජීවිතය කියන්නේ රවුම් දෙයක් නොවෙයි. ජීවිතය ඉදිරියට ඇදෙන රේඛාවක්. සමහර වෙලාවට ඒ රේඛාව සරල රේඛීයව ඇදෙන්න පුලුවන්. ඒ වගේම තවත් වෙලාවක ඒක ECG පටයක හද ගැස්ම පෙන්වන අකාරයට උස් පහත්වීම් සහිතව අපිළිවෙලට ඇදෙන්නත් පුළුවන්. “

කොහොම හරි සිද්ධ වෙන්නේ අපි කරන දේවල් වලට අනුව අපගේ ජීවන රේඛාව ඉදිරියට ඇදීම තමයි. ජීවිතය ඉදිරියට අදින්නේ නැතුව ජීවිතය රවුම් කරන්න උත්සහා දැරීම තුළ බොහෝ දෙනාට එකම තැනක ශෝකයෙන් රැදෙන්න සිද්ධ වෙනවා.

ලොකු මන්දිර වලට මට ආසාවක් නැහැ. පුංචි පැලක් දකිනකොට “සුපිරි ගෙයක්” කියලා මං කියන්නේ. මොකද එතනට මට යන්න පුලුවන්. ඒ අයට පිහිට වෙන්න පුලුවන්. අවංකවම මං අපේ ගෙදර ලයිට්ස් ඔන් කරන්න ස්විච් තියෙන තැන්වත් මං දන්නේ නැහැ. මට හොයලා බලන්න උවමනාවකුත් නෑ.

දවසට එක වේලක් කාලා, කාර් එකේ නිදාගන්න දවස්ද තියෙනවා. ඒත් මං සතුටින්. මොකද මං හොඳටම හෙම්බත්වෙලා, බඩගින්නේ නම් ඉන්නේ ඒ කියන්නේ මං එදා ගොඩක් අයට පිහිටවෙලා. ඉතිං සතුටු වෙන්න කාරණා බොහොමයි.

කාට හරි උදව් කරල, මහ පාරේ, කුඹුරු මැද්දෙ, කැලෑ ඇතුලෙදි දණ ගහලා වැඳලා උම්මා එකක් ගත්තහම ලැබෙන සතුට වෙන දේකින් ගන්න බෑ.

මේ මගේ පෞද්ගලික ජීවිතය. ඒක මං කැමති විදිහට මං ගෙවනවා. මොකද ඒක මට තියෙන අයිතියක්. අනික් අය එය අදාල කරගත යුතු නැහැ.

පෞද්ගලික ජීවිතය ඔය විදිහට ගෙවුනට, පොඩි එකෙක් වගේ වුණාට. එයින් බාහිර සමාජසත්කාර ජීවිතය හාත්පසින්ම වෙනස්. පැය 24 පුරාම හිතන්නේ අනික් අයට පිහිට වෙන විදිහ. ගෙදරදි පුළුං කොට්ටයක්වත් උස්සන්නේ නැති මම ගෙයින් එළියට බැස්සහම 100 දෙනෙක් එකතුවෙලා කරන වැඩක් වුනත් තනියෙන් කරන්න පැකිළෙන්නේ නැහැ. කොල්ලෝ 10-20කගේ ශක්තිය මට තියෙනවා. පුංචි මකුළුවෙක්ට වුනත් බය මම එඩිතරව අනික් හැම දේටම මූහුණ දෙනවා…

ජීවිතය අභියෝග වලින් පිරිලා. ඒවට මං මුහුණ දෙන්නේ වෙනස් විදිහකට. සාමාන්‍ය ජීවිතයක් මං කවදාවත් ගෙවන්නේ නැහැ. මට අවශ්‍යතාවයකුත් නෑ.

බත් ටික කවන්න කවුරු හරි ඉන්නවනම් මේ රට වෙනස් කරන එක මට මහ දෙයක් නෙමේ, ෆෝන් එකකුයි, ඉන්ටර්නෙට් කනෙක්ෂන් එකකුයි හොඳටම ඇති… (මේ ඔක්කොම පටන්ගන්නකොට මට තිබ්බේ ඔච්චරයි, අමතරව තිබ්බ එකම දේ ශක්තිමත් හිතක්…)